بیداد

فروغ فرخ زاد...آسمان همچون صفحه ی دل منروشن از جلوه های مهتاب استامشب از خواب خوش گریزانمکه خیال تو خوشتر از خواب ستخیره بر سایه های وحشی بیدمی خزم در سکوت بستر خویشباز دنبال نغمه ای دلخواهمی نهم سر به روی دفتر خویشتن صدها ترانه می رقصددر بلور ظریف آوایملذتی ناشناس و رویا رنگمی دود همچو خون به رگهایمآه ، گویی ز دخمه ی دل منروح شبگرد مه گذر کردهیا نسیمی در این ره متروکدامن از عطر یاس تر کردهبر لبم شعله های بوسه ی تومی شکوفد لاله ی گرم نیازدر خیالم ستاره ای پُر نورمی درخشد میان هاله ی رازناشناسی درون سینه ی منپنجه بر چنگ و رود می سایدهمره نغمه های موزونشگوییا بوی عود می آیدآه ، باور نمی کنم که مرابا تو پیوستنی چنین باشدنگه آن دو چشم شورافکنسوی من گرم و دلنشین باشدبی گمان زان جهان رویاییزهره بر من فکنده دیده ی عشقمی نویسم به روی دفتر خویشجاودان باشی ای سپیده عشق بیداد...

حسین منزوی...دوباره راه غنا می زند ترانه ی مندوباره می شکفد شعر عاشقانه ی مندوباره می گذرد بعد از آن سیه توفاننسیم پاک نوازش بر آشیانه ی من!مگر صدای بهاری شنیده از سویی ؟که کرده جرات سر بر زدن جوانه ی منتو شاید آن زن افسانه ای که می آریبه هدیه با خود خورشید را به خانه ی منتو شاید آمده ای سوی من که بر داریبه مهر، بار غریبی ام را ز شانه ی مندعا کنیم که روزی امید من باشیبرای زیستن امروز ای بهانه ی منبرای تو غزلی عاشقانه ساخته امتو ای شکفتگی ات مطلع ترانه ی من! بیداد...

علیرضا روشن... لب بر لبت چنانت به درخت بچسبانم به دلتنگى که درخت شوى که رفتن اگر بخواهى نتوانى! که بمانى… بیداد...